Proteuszowe czasy. Rozpad państwowego systemu sztuki 1982–1993

Banasiak pokazuje rozkład systemu, którego wiele elementów – egalitaryzm, dostępność sztuki, system społecznych zabezpieczeń dla artystów zdolny utrzymać szeroką grupę pracowników sztuki – wydają się nam dziś całkiem atrakcyjne. Wiedząc, jak pozytywne skutki mogłaby mieć korekta systemu w latach 80., być może – gdy na przecięciu polityki i sztuki pojawi się w końcu jakieś nowe otwarcie – uważniej przyjrzymy się jego wyrzuconym na śmietnik elementom? 

– Jakub Majmurek, Między PRL a terapią szokową – społeczna historia sztuki długich lat 80., „Widok. Teorie i Praktyki Kultury Wizualnej” 2021, nr 28

•

Na podstawie szerokiej kwerendy archiwalnej [autor] pokazuje relacje pomiędzy polityką kulturalną państwa, instytucjami sztuki, krytyką artystyczną, rynkiem sztuki, sceną młodzieżową i podziemiem artystycznym.

– „Nowe Książki” 2021, nr 2, 1 lutego 2021 

•

- Artyści cieszyli się z neoliberalizmu? - Nie, wręcz przeciwnie. Przytaczam liczne listy, które artyści kierowali do Departamentu Plastyki, zmianom sprzeciwiała się też część aparatu. Jednak protesty przeciwko likwidacji mecenatu rozgorzały na dobre w 1989 roku, kiedy minister kultury została już Izabella Cywińska. Środowisko plastyczne było wówczas przekonane, że solidarnościowy rząd powróci do ideałów Sierpnia i przywróci mecenat w wymiarze sprzed kryzysu, czyli de facto sprzed 1980 roku. Nowe władze były tym stanowiskiem zdumione.

– Nie było cięcia. Jakubem Banasiakiem rozmawia Arkadiusz Gruszczyński, „Dwutygodnik” 2021, nr 1

•

To pierwsza książka o narodzinach wolnego rynku sztuki po upadku PRL.

– Janusz Miliszkiewicz, Kapitał uśpiony w obrazach, „Rzeczpospolita”, 28 stycznia 2021