Kiedy rano otwieram oczy, widzę film. Eksperyment w sztuce Jugosławii w latach 60. i 70.

Kiedy rano otwieram oczy, widzę film, książka zainspirowana pierwszą wystawą zorganizowaną przez Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (2008), to podróż do kraju, którego już nie ma, a który wytworzył najważniejszy w naszej części Europy mit sztuki radykalnej. Pokazuje związki kina amatorskiego – rozkwitającego w Socjalistycznej Federacyjnej Republice Jugosławii dzięki publicznemu mecenatowi – ze sztukami wizualnymi i wzajemne oddziaływanie filmowców i artystów innych dziedzin. 

Usytuowanie na styku sztuki modernistycznej i strategii postkonceptualnych oraz postminimalistycznych, na styku dwóch światów: zachodniego kapitalizmu i wschodniego komunizmu generowało oryginalne, niepowtarzalne fenomeny artystyczne, niemogące się pojawić nigdzie poza Jugosławią i tamtym czasem. Książka opowiada o zjawiskach i osobowościach artystycznych przełomu lat 60. i 70., jej bohaterami są m.in. Goran Trbuljak, Tomislav Gotovac, Sanja Iveković, Dalibor Martinis czy Marina Abramović.

Esejom kuratorów i krytyków – Any Janevski, Stevana Vukovicia oraz Łukasza Rondudy – towarzyszy rozmowa z chorwackim reżyserem, konceptualistą i performerem Tomislavem Gotovacem oraz dział „Archiwum” z nietłumaczonymi wcześniej manifestami, pisanymi na gorąco komentarzami, a nawet wierszami (wśród autorów są m.in. twórcy filmów i antyfilmów Želimir Žilnik i Mihovil Pansini oraz amerykański badacz filmu awangardowego P.Adams Sitney). Książka mieści też obszerny wybór prac artystów: od performansów grupy Gorgona do Sanji Iveković, od prac konceptualnych do kadrów z filmów amatorskich.